‘Wij geloven niet in wij geloof ik’ wordt: ‘IK HEB IK HEB WAT JIJ NIET HEBT’
Duik mee met Wildpark in de wereld van geld en bezit!
Voor dit nieuwsitem gingen we in gesprek met Lenneke Maas. Vertrouwde maker bij theatercollectief Wildpark. Je kent haar mogelijk van de voorstelling ‘Wij vinden dat het tijd wordt voor iets liefs!’ Haar nieuwste voorstelling, voorheen bekend als ‘Wij geloven niet in wij’, is nu omgedoopt tot ‘IK HEB IK HEB WAT JIJ NIET HEBT’ (10+). Een mozaïek voorstelling vanuit dans, video en livemuziek, over ‘hebben-hebben-hebben’ en de schaamte van iets niet hebben.
Voor deze voorstelling ging Lenneke in gesprek met vijf jongeren die, hoewel uit totaal verschillende milieus, allemaal in de een schuldsaneringstraject zitten. Samen onderzoeken ze de pijn van iets niet hebben, wat je wel zou moeten hebben. In ons interview met Lenneke gaan we dieper in op de inspiratie van deze voorstelling en haar artistieke visie. Sluit je aan terwijl we praten met Lenneke Maas.
Wie ben je en wat vind je zo mooi aan het werken met jongeren?
“Mijn naam is Lenneke Maas en ik ben actief als theatermaker en artistiek teamlid bij Wildpark. Ik heb al een behoorlijk aantal voorstellingen gemaakt en heb met verschillende gezelschappen samengewerkt. Ik werk zowel met professionele acteurs als met jongeren.
Jongeren zijn fascinerend. Hun tegenstrijdigheden, hun levendige reacties, hun kwetsbaarheid in discussies. Hun overtuigingen, of ze nu progressief of conservatief zijn, en zelfs hun onverschillige houding op straat. Dit alles maakt hen tot de meest pure vorm van menselijkheid. Als maker wil ik bovenop deze dynamiek zitten. Het is uitdagend en spannend omdat alles in beweging is, en ik wil die beweging vastleggen en laten zien in al zijn grilligheid.”
Waar kwam de inspiratie voor je nieuwe voorstelling vandaan?
“Voor ‘Ik heb ik heb wat jij niet hebt’ duik ik in de wereld van geld. Ik verken de pijn van iets niet te hebben waar het de bedoeling is dat je het wel hebt. Bijvoorbeeld kinderen die niet op schoolreis kunnen omdat hun ouders te weinig geld hebben. Dat raakt me. Ook verbaas ik me over dat jongeren het vaak hebben over rijk zijn. Alsof dat een heel belangrijk onderdeel is geworden van het leven. Ik zie een afgunst van te weinig en de onverschilligheid van teveel om mee heen.
Vroeger woonde ik met mijn ouders in een gewoon huis en mijn beste vriendin woonde in een villa. Ondanks dat we heel close waren waren er ook wel veel verschillen. Wat doet dat met je als kind en jongere als je opgroeit met veel geld of met weinig geld? In het vooronderzoek van ‘Ik heb ik heb wat jij niet hebt’, spreek ik met drie jongeren die in een schuldsaneringstraject zitten. Zij adviseren mij en de spelers in het repetitieproces. Het zou zo mooi zijn als de wereld wat eerlijker in elkaar zou steken.”
Hoe past deze voorstelling in je andere werk? Wat is er nieuw, hoe zet het thema’s of ideeën voort?
“Ik maak altijd geëngageerd werk. Mijn werk is sterk beeldend en fysiek. Dit zie je terug in al mijn voorstellingen. Ze zijn poëtisch, maar niet hoogdravend. Hoewel mijn kijk op de mensheid misschien niet bijzonder optimistisch is, hebben mijn voorstellingen over het algemeen een licht karakter. Ze zijn gevoelig en aards. Het thema van de spanning tussen het individu en de wereld om hem heen keert regelmatig terug, zowel op persoonlijk als maatschappelijk niveau.
Voor mij is het belangrijk dat de persoonlijkheid en eigenheid van de spelers centraal staan. Hun fysieke kwaliteiten krijgen veel aandacht, en ik wil dat ze zich vrij voelen om dit te tonen, ongeacht hun lichaamstype. Ik werk graag nauw samen met mijn spelers, waarbij hun input een grote rol speelt in het vormgeven van de voorstelling. Soms wordt de inhoud zelfs bepaald door de leeftijd van de spelers. Zo kwam bij een regie voor de Academie voor Theater in Tilburg de worsteling van jongeren op de drempel van volwassenheid centraal te staan, terwijl bij Wildpark een voorstelling werd gemaakt over de keuzes en twijfels van jongeren in een snel veranderende wereld.”
Maak je je voorstellingen alleen, of werk je met meerdere mensen?
“Ik werk nooit alleen. We werken altijd met een vormgever, een lichtontwerper en een fijne dramaturg. Een team om je heen verzamelen is belangrijk. Je kunt regisseren soms wel eens als eenzaam ervaren, omdat jij alle beslissingen moet nemen. En dat kan pittig zijn, maar het zijn ook de meest intense momenten uit je leven. Het is heerlijk vertoeven in de theaterzaal.”
Werk je voor deze voorstelling met een bekend team? Wat zijn hun sterkte punten?
“In dit project werk ik samen met Tegest Pecht Guido (performer/ danseres) en Woody Veneman (muzikant). Ik heb met allebei in eerdere voorstellingen samengewerkt. Maar zij hebben samen nog niet op de vloer gestaan. Voor mij is het bealngrijk dat ik de mensen met wie ik werk goed vind en dat we dezelfde taal spreken. Dat ze talent hebben en een bijzondere persoonlijkheid. Deze twee performers hebben dat voor mij en ze inspireren mij ook als maker. Ze zijn lekker brutaal en voor de duvel niet bang.”
Waar liep je tegenaan bij het maken van deze voorstelling? Wat was een uitdaging, zoeken, onverwacht
“Op het moment van dit interview zijn de repetities nog niet begonnen. Ik ben nu nog alles aan heb voorbereiden. We gaan een pitch maken voor op deze site. Daarin hebben we al wel voorpret. We duiken een ijskoud zwembad in. Letterlijk.”
Kun je wat vertellen over de technische aspecten van de voorstelling en bijvoorbeeld het decor?
“Recycling is voor mij een belangrijk onderdeel. Duurzaam omgaan met materialen. Hergebruiken van spullen. In al mijn voorstellingen zijn er kostuums of rekwisieten te herkennen die ik al eerder heb gebruikt.”
Wat wil je dat jongeren meenemen uit deze voorstelling? Wanneer is je werk geslaagd?
“Voor mij is een voorstelling geslaagd als het publiek geraakt wordt. Of dat nu is door hard te lachen of diep ontroerd te raken. Giechelen mag ook, alles is goed. Bij ‘Wij vinden dat het tijd wordt voor iets liefs’ merk ik dat de jongeren in het publiek heen en weer worden geslingerd tussen emoties. Ze lachen, vinden dingen raar, zijn geboeid door de acteurs, maar soms vinden ze er ook even niets aan. Dat is allemaal oké. De voorstelling zelf schudt het publiek ook heen en weer, en dat heeft impact op het publiek. Ik houd persoonlijk niet van brave en nette voorstellingen; ik wil dat het publiek een beetje wordt uitgedaagd. Jonge mensen ervaren na het zien van mijn werk een bom energie en zeggen vaak nog even door te kauwen op de inhoud.”
Lees meer over Wildpark en bekijk hun speellijst.